Οι πρώτες σουηδικές ανασκαφικές εργασίες στην Ελλάδα έλαβαν χώρα στο ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαυρεία του Πόρου το 1894 από τους Sam Wide και Lennart Kjellberg. Έκτοτε έχουν συνολικά διερευνηθεί 13 τοποθεσίες από Σουηδούς αρχαιολόγους. Οι περισσότερες από αυτές βρίσκονται στην Πελοπόννησο, ωστόσο εργασίες πεδίου έχουν πραγματοποιηθεί και στην Κρήτη, στην Κεντρική Ελλάδα και στην Θράκη. Σήμερα τρία ερευνητικά προγράμματα περιλαμβάνουν ανασκαφικές εργασίες εν εξελίξει, στην Καλαυρεία, στον Βλοχό και στην Ερμιόνη. Παράλληλα διεξάγονται μελέτες αρχαιολογικού υλικού από διάφορες άλλες τοποθεσίες.

Τρέχοντα ερευνητικά προγράμματα:

• Ασίνη
• Ερμιόνη
• Καλαύρεια
• Βλοχός

Ανασκαφικές εργασίες υπό δημοσίευση:

• Ασέα
• Μπερμπάτι
• Χανιά
• Μακρακώμη
• Μάλθη
• Μιδέα

Παλαιότερα ερευνητικά προγράμματα:

• Άφιδνα
• Δενδρά
• Παράδεισος

Ο αρχαιολογικός χώρος του Βλοχού βρίσκεται τρία χιλιόμετρα βόρεια της πόλης του Παλαμά στη δυτική Θεσσαλία και εκτείνεται στην κορυφή και τις άμεσες παρυφές του λόφου Στρογγυλοβούνι. Ένα αρχαιολογικό πρόγραμμα (The Vlochos Archaeological Project) πραγματοποιήθηκε τα έτη 2016–2018 ως μια συνεργασία μεταξύ της Εφορείας Αρχαιοτήτων Καρδίτσας και του Σουηδικού Ινστιτούτου Αθηνών, με σκοπό την καταγραφή των εκτεταμένων αρχαιολογικών ευρημάτων πολλαπλών αρχαίων περιόδων.

Η αρχαία Ερμιόνη ήταν μια από τις πόλεις-κράτη της νότιας Αργολίδας. Σήμερα τα κατάλοιπα της πόλης βρίσκονται κυρίως κάτω από την ομώνυμη σύγχρονη πόλη, που βρίσκεται σε μια μακρά και στενή χερσόνησο. Το άκρο της, γνωστό ως Μπίστι, είναι ένα άλσος, ενώ η σημερινή Ερμιόνη καλύπτει την ανατολική πλαγιά του λόφου Πρώνα, ύψους 70 μ. Μια εύφορη πεδιάδα, η οποία κάποτε φιλοξενούσε μια υδάτινη οδό, βρίσκεται ανάμεσα στον λόφο του Πρώνα και στο ορεινό Πελοποννησιακό τοπίο στα βόρεια. Και οι δύο πλευρές της χερσονήσου της Ερμιόνης διαθέτουν εξαίρετα φυσικά λιμάνια.

Το Ιερό του Ποσειδώνα στην Καλαύρεια βρίσκεται στο νησί του Πόρου στον Σαρωνικό κόλπο και απέχει περίπου 6 χλμ. από την πόλη του νησιού. Ο αρχαιολογικός χώρος βρίσκεται σε ένα οροπέδιο μεταξύ των λόφων του Προφήτη Ηλία και της Βίγλας, και κατέχει κυρίαρχη θέση σε υψόμετρο περίπου 200 μέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας. Προς το βορρά φαίνεται η χερσόνησος των Μεθάνων, καθώς και τα νησιά Αγκίστρι και Αίγινα. Από μακρινή απόσταση είναι ορατός τις καλές ημέρες ο Πειραιάς και η ακτογραμμή της Αττικής. Ο επισκέπτης μπορεί προς τα νότια να δει τη θάλασσα με φόντο τις απόκρημνες ακτές της Πελοποννήσου.

Η κοιλάδα της Ασέας βρίσκεται ανάμεσα στις αρχαίες πόλεις της Τεγέας και της Μεγαλόπολης στην κεντρική Πελοπόννησο. Η ίδια η πόλη της Ασέας, μια ανεξάρτητη πόλη το χρονικό διάστημα ανάμεσα στον 6^ο και 3^ο αιώνα π.Χ., βρισκόταν πάνω και γύρω από τον ορατό λόφο του Παλαιόκαστρου στην καρδιά της κοιλάδας. Η τοποθεσία της κοιλάδας είναι σημαντική καθώς λειτούργησε ως «κύρια» οδική αρτηρία μεταξύ Κορινθίας και Αργολίδας στα ανατολικά, και της Ολυμπίας στα δυτικά, κατά τους προϊστορικούς και αρχαίους χρόνους. Λόγω ελάχιστων αναφορών στην αρχαία λογοτεχνία, η Ασέα είναι γνωστή κυρίως μέσω των αρχαιολογικών ευρημάτων.

Ο αρχαιολογικός χώρος της Ασίνης βρίσκεται περίπου 8 χλμ. νοτιοδυτικά της σημερινής πόλης του Ναυπλίου. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα είναι διασκορπισμένα στην κορυφή και στις πλαγιές του βράχου της ακρόπολης, μήκους 330 μ. και ύψους 50 μ., που εκτείνεται στον Αργολικό κόλπο, καθώς και στο λόφο της Μπαρμπούνας στα δυτικά. Και στις δύο πλευρές της ακρόπολης υπάρχουν παραλίες, με τη δυτική πλευρά να διαθέτει και ένα εξαίσιο λιμάνι. Απέναντι από την ακρόπολη, η νησίδα Ρόμβη λειτουργεί σαν φυσικός κυματοθραύστης, προστατεύοντας τη στεριά.

Αρχαιολογικές έρευνες πραγματοποιήθηκαν τα έτη 2010-2015 στα πλαίσια του Αρχαιολογικού Προγράμματος Μακρακώμης (MALP: Makrakomi Archaeological Landscapes Project) γύρω από το χωριό της Μακρακώμης στην κοιλάδα του Σπερχειού, που βρίσκεται στο δυτικό τμήμα της Φθιώτιδας (κεντρική Ελλάδα). Οριοθετημένη από ψηλά βουνά στα νότια, βόρεια και δυτικά, η κοιλάδα και ο ομώνυμος ποταμός της εκτείνονται προς τον Μαλιακό κόλπο στα ανατολικά. Λόγω της θέσης της, η κοιλάδα λειτούργησε ως συνοριακή ζώνη μεταξύ της βόρειας και της νότιας Ελλάδας, καθώς και ως φυσική διέλευση τόσο για στρατιές όσο και για ταξιδιώτες. Αυτό κατέστησε την κοιλάδα όλο και πιο σημαντική κατά την  Ύστερη Κλασική και Ελληνιστική περίοδο, καθώς στρατιές διέσχιζαν την Ελλάδα όλο και πιο συχνά μετά την άνοδο της Μακεδονίας.

Έναν ακμάζοντα οικισμό της Εποχής του Χαλκού συναντάμε στη Μάλθη, στο βόρειο παρακλάδι της οροσειράς Ραμοβούνι, σε απόσταση μερικών χιλιομέτρων από το χωριό Βασιλικό στη βόρεια Μεσσηνία. Στην κορυφογραμμή, σε ύψος περίπου 100 μέτρων από την κοιλάδα, βρίσκεται ένας οχυρωμένος οικισμός της Μέσης-Ύστερης Εποχής του Χαλκού. Είχε μια υπέροχη θέα προς την κοιλάδα, η οποία πρόσφερε εύκολη επικοινωνία μεταξύ της ενδοχώρας της Πελοποννήσου και της ακτής. Κάτω από το παρακλάδι του βουνού έχουν βρεθεί αρκετοί θολωτοί τάφοι, καθώς και ένας δεύτερος οικισμός της Ύστερης Εποχής του Χαλκού, μέχρι στιγμής σχεδόν εντελώς ανεξερεύνητος.